verslagmet dank aan Werner A.
Zondag morgen, stipt zeven uur stonden Steven, Danny, Ludo en Werner klaar aan de Wirix
om naar Rillaar te vertrekken, om daar de marathon te gaan rijden van 78km.
Bij aankomst op de parking constateerde we dat het een zware dag ging worden.
Bij het parkeren ging het al mis, Danny reed de zandbus vast is de modderige leemgrond.
Maar dat waren zorgen voor later, na het inschrijven vertrokken we met volle moet om de heuvelachtige
regio rond Rillaar te gaan verkennen.
Na de eerste kilometers wisten we al goed wat ons te wachten stond, de ene modderstrook na de anderen,
de regen van de voorbije dagen had goed zijn werk gedaan.
Maar we lieten ons niet kennen, we gaan het rustig aanpakken zeiden we onder elkaar, maar de woorden
waren nog niet koud en Den Danny was al ribbedebie.
Na een aantal slippertjes en gevaarljike afdalingen hebben de waaghalzen het dan toch voor elkaar gekregen
om nog eens goed op hun snuit te gaan, Werner nam de kop en bracht ludo en Steven mee naar de top,
maar had iets meer problemen met de afdaling als zijn companen.
In de afdaling raakten zijn voorwiel de modderige zijkant en kon hij de fiets niet meer bedwingen,
Met een mooie tuimeling ging hij de vlakte op.
Na het controleren van de oude botten gingen we terug op pad, de ene klim na de andere.
Ze hadden zelfs een slalom zoals op een skipiste voor ons aangelegd, wat ze allemaal niet doen om ons te vermaken.
Na veel drinken en eten onderweg begonnen de benen toch te verzuren, na 66km moest Werner de pedalen lossen en zijn
loodzware benen neerzetten in de wel zeer diepe modder, krampen zowel in het boven als in het onder been,
met als gevolg niet meer van de fiets kunnen en het hele pad versperren met als file tot gevolg.
Na beraadslaging met z’n metgezellen, is hij dan maar op kousevoeten terug naar de start gefietst.
Ludo en Steven gingen verder als twee echte gladiatoren, de laatste 150hm moetsen er aan geloven,
De ene al wat vermoeider dan de ander naderden ze het einde van de rit.
Danny kwam als eerste aan en zag dat Werner er al was, na het omkleden kwamen ook Steven en Ludo aan.
Voldaan maar tevreden maakten we ons klaar om weer naar huis te gaan, tot dat Danny weer achter het stuur ging zitten.
Natuurlijk zat de zandbus nog steeds vast, eerst probeerde ze met Ludo in de bus op de achteras er uit te geraken,
maar daar was hij niet zwaar genoeg voor, dan maar helpen dacht Ludo, met de benen loodzwaar, begon hij te duwen.
De omstaanders kregen compassie met Ludo en gingen maar een handje helpen, zo geraakten ze toch uit het veld
en konden we terug naar de Wirix vetrekken.
Blij maar voldaan.